Kosovo en Skopje

Maandag 21 november

Van de eigenaar van de Minibus van de dag ervoor, hadden we begrepen dat de Minibus naar Pec 's ochtends om 6:00 uur vertrok. Vroeg op dus. Gelukkig verzamelden alle minibusje zich op één plein, zodat het een kwestie van vragen was welke we moesten hebben. Dit viel weer vies tegen door het gebrek van de Engelse en Duitse taal bij de Albanezen en van de Albanese taal van ons. Gelukkig kon de chauffeur van de vorig dag ons uit de brand helpen en wisten we welk busje we moesten hebben. Deze vertrok pas om 7:00 uur, zodat we in een klein cafeetje koffie zijn gaan drinken.

De rit naar de grens ging over een bijzonder slechte weg. Het laatste deel was gewoon een modderpad door de sneeuw. Vlak voor de grens werd duidelijk dat we een gebied met 'regels' ingingen, want de gordels werden door de chauffeur en de bijrijder omgedaan. Aan de grens (VN politie met computers) ging het erg soepel (er kon niet eens een stempel vanaf). Eenmaal in Kosovo reden we direct op een heel nieuwe asfaltweg met vangrails en zelfs verkeersborden. Het was schrijnend om het verschil in armoede tussen Albanië en Kosovo te zien (alhoewel Kosovo het onder Servisch bewind ook al welvarender was dan Albanië).

Aangekomen in Pec moesten we lang wachten op de reguliere bus naar Prizren. Het piepkleine koffiehuis bij het busstation was heel gezellig. Het was wel duidelijk dat de mensen geen toeristen gewend waren (zeker niet met deze kou).

Prizren

Ons hotel (met een bijzonder rare klerk) was duur, armoedig, maar vooral erg koud. Vanuit het raam hadden we uitzicht op de verlaten Servische wijk van de stad. Macaber gezicht al die verwoeste en uitgebrande huizen. Vreemde gewaarwording om je te realiseren dat de mensen hier anderhalf jaar geleden pas zijn weggejaagd (tijdens georganiseerde rellen, de oorlog was in 1999).

Nadat we wat waren opgewarmd, zijn we een wandeling door de stad gaan maken. Door de vele restaurantjes en de leuke huisjes krijg je niet het gevoel dat je je in een verscheurd gebied bevindt. Alle haute coutier winkels zijn er te vinden. We kwamen ook nog langs een Servische kerk, die achter zandzakken en een hoop prikkeldraad bewaakt werd door ietwat zenuwachtige Duitse KFOR Militairen. Deze stonden wel vreemd te kijken dat wij hier als toerist waren.

's Avonds voor het eten een leuk en net restaurant uitgezocht. Toen Michiel en ik even (of misschien iets langer) omkeken om te zien welke mooie dames er binnen kwamen, kwam de ober op ons af met de vraag of we geïnteresseerd waren in 'the ladies'. Na het onkennende antwoord van onze kant maakte hij ons wel meteen duidelijk dat de een de vrouw van een collega was en dat de ander zijn verloofde was. De hint was duidelijk en deed ons weer realiseren dat er niet gespot dient te worden met de eer van een Albanees/Kosovaar.

Dinsdag 22 november

We hadden besloten om door te reizen naar Skopje en gelukkig voor ons vertrok de bus op een normale tijd in de ochtend. Onderweg zagen we veel legerbases met KFOR militairen uit verschillende landen. Ook de huizen met kogelgaten ontbraken niet. De grensovergang ging wederom vrij gemakkelijk.

Aangekomen in Skopje hebben we gelijk ïnformeerden naar de bus naar Tirana. Deze reed alleen 's avonds vanuit Tetovo. Aangezien Michiel weer aan het werk moest donderdag en we niet precies wisten hoelang de bus er over deed, besloten we dan maar meteen 's avonds weer verder te gaan.

Skopje

Skopje is een moderne stad, met de bekende communistische bouwstijl, maar ook met een leuke 'oude' stad, inclusief een grote bazaar. Bovenop de heuvel, waar een middeleeuws fort lag, hadden we een mooi uitzicht over de stad. Toen we in de namiddag terug liepen naar het communistische gedeelte, hadden we een minder leuke ervaring met Romakinderen. Deze belaagden ons met een stuk of tien, waarbij ze zich op ondubbelzinnig wijze op onze waardevolle spullen storten. Toen we ze van ons afduwden begonnen ze zelfs te trappen, waardoor we maar snel een restaurant in vluchtten. (Als je je verdiept in de positie van de Roma's in de Balkan, is het gedrag wel begrijpelijk, maar leuk is anders.)

Nadat we met de minibus in Tetovo waren aangekomen moesten we nog 2 uur wachten voordat de bus vertrok. Inmiddels sneeuwde het en doodden we onze tijd met een potje toepen. Totdat er een politieagent in de buurt kwam en de caféuitbater heftig begon te gebaren dat we de kaarten weg moesten doen. Blijkbaar is dit illegaal gokken in Macedonië.

We hadden (een beetje naïef) erop gerekend dat we om een uur of 1 's nachts wel in Tirana zouden zijn. Dit bleek dus 7 uur de volgende ochtend te worden. Deels ook vanwege de sneeuw, want er lag een dik pak bij de grens. Onderweg nog gestopt voor extra passagiers, die naar drank en knoflook stonken en de hele nacht luidruchtig bezig waren. Bij de grens moesten we lang wachten (en dan wordt het snel koud in een bus), maar voor de rest ging de rit voorspoedig :-). (Bij binnenkomst in Albanië moesten we weer 10 euro p.p. betalen.)