Ger's Reisverslagen

woensdag 16 juni

Heerlijk geslapen en ca 9.00 uur eruit met een redelijke lucht, een droge tent en een temperatuur van ca 10 graden. Eten, inpakken en wegwezen. Het idee is het wandelpad te gaan lopen direct na de hut maar dat ligt onder de sneeuw. Dan maar de weg volgen die na enkele honderden meters echter ook onder de sneeuw ligt. Omtrekkende bewegingen waren mogelijk maar op een gegeven moment kan dat ook niet meer en de eerste sneeuwwandeling is een feit. Er zouden er nog vele volgen. Om een lastig stuk in de sneeuw te omzeilen zijn we steil een helling opgelopen, hijgend en puffend komen we boven. Het uitzicht verandert en we krijgen plotseling een paar knapen van bergen in het zicht. Het zijn de toppen van het Sulitjelma massief die tot ruim 1900 meter hoogte oprijzen. Tijd voor een pauze. Zelf ga ik nog even kijken wat er op een bord staat bij het begin van het pad en Gert zal alvast de brander aansteken en koffie zetten. Op de terugweg naar boven zie ik plotseling een groot vuur en Gert hollend naar boven. Het vuur blijft branden. Naderbij gekomen blijkt de hele tank met benzine in brand te staan. Een lekkage bij de aansluiting met de tank was de oorzaak van het starten van de brand, waarna Gert het naar beneden gegooid heeft waar het volledig uitbrandt. Exit brander. De oude knorrepot moet dus tevoorschijn gehaald worden en is nu ons enige brandertje. Vervelend, kost weer een hoop geld maar helaas de tocht gaat verder. Intussen klaart het weer steeds verder op en wordt de hemel wolkenloos, de lucht glashelder en de uitzichten fenomenaal. We klimmen en dalen tussen de 800 en de 1000 meter over rotsen, sompige vlakten, sneeuwvelden en stroompjes.

Als we een brede meanderende rivier moeten oversteken aan de voet van de Stortoppen van 1822 meter hoog gaan de slippers aan. Wat is dat water koud het doet echt pijn aan de voeten. Op hetzelfde moment zijn we op een prachtige plek aangeland bij een mooie waterval met sneeuwoverhangen zo curieus dat het lijkt of ze ieder moment kunnen afbreken. Het is adembenemend mooi. Tijd dus voor een lange pauze om hiervan ten volle te genieten.

Om kwart voor vijf gaan we weer op weg richting Sorjushut en passeren eerst het hoogste punt van de tocht op 1030 meter. Over een volgende kam gekomen na veel sneeuw zien we de hut liggen, niet zo ver meer lijkt het, maar we krijgen een zeer lange afdaling bijna constant over de sneeuw, iedere keer als je denkt 'dat is de laatste' komt er een nieuw nog groter stuk. We beginnen dat sneeuwlopen te waarderen want het is niet zwaar en je hoeft niet op stenen en rotsen te letten en afdalend gaat het vrij snel. We staan bijna oog in oog met de hut en moeten al het water wat we al zijn overgestoken opnieuw tweemaal oversteken of over een steil sneeuwveld voorzichtig naar de anders kant proberen te komen. We kiezen voor het laatste. Het veld wordt echter zo steil dat het lijkt dat we langs een afgrond lopen, je kunt het vervolg van de helling niet meer zien. Voorzichtig stapje voor stapje zo hoog mogelijk aanhoudend volgen we een spoor van een van de weinige wandelaars die ons zijn voorgegaan. Als we heelhuids beneden zijn aangekomen blijkt dat we een gletsjer zijn overgestoken kort langs de al reeds eerder afgebroken rand. Als we bij de hut aankomen zijn we vanaf de pauze bijna vier uur in touw geweest, goed moe en met spierpijn over diverse onderdelen van het lichaam. De hut ligt prachtig aan een nog bevroren meer waarvan de waterspiegel op 821 meter ligt. Een van de hutten is open waar we dankbaar gebruik van maken. Natte schoenen uit, water koken, bouillon drinken, eten klaarmaken alles op een echt gaskomfoor. We hebben ieder een eigen kamer en genieten van het prachtige uitzicht over het bevroren meer.

We zijn nog geen uur hier als er plotseling een wind opstekt uit het westen, redelijk warm, gelijktijdig komen er donkere wolken achteraan. De wind neemt steeds meer toe en wakkert aan tot een flinke storm, ook de eerste regen begint te vallen.