SPANJE MET DE NKC
Zaterdag 24 maart 2012
We gaan op weg naar Placencia wat ongeveer 200 km westelijk van Madrid ligt. Het land is ruig met zeer weinig bewoning, we passeren slecht enkele plaatsjes, belanden na een poosje in een gebied met grootse vergezichten, gaan een bergengte in en moeten laveren over smalle wegen.
De bergengte is de plaats waar vele vale gieren hun woonplaats hebben. Het is er dan ook een komen en gaan van vogelaars en andere geinteresseerden waaronder een groep camperaars uit Nederland. Gelukkig heeft de organisatie gezorgd voor een tocht naar deze omgeving die morgen zal plaats vinden.
Zondag 25 maart 2012
Op naar de gieren en aanverwante vliegers. We nemen plaats in een aantal 4-wiel aangedreven voertuigen en opgevouwen op een bankje achterin de auto, wij moesten genoegen nemen met de laatste plaatsen, gaan we op weg. Eerste stop is midden in een bos met eiken. Steen- en kurk-eiken staan hier in overvloed. Beide hebben hun plaats in het leven van de Spanjaarden en ook in de onze. De steen-eiken leveren eikels die zeer goed te eten zijn en ook tot voer dienen voor de hier rondlopende varkens. De kurkeiken worden zoals al eerder beschreven gebruikt voor in eerste plaats afsluitdoppen voor wijnflessen en voor allerhande andere prullaria. Levensduur, schillen, bewerken en verwerken, het wordt ons allemaal uitgelegd.
De tweede stop is langs een rivier, kort geparkeerd moeten we allemaal aan de linkerkant van het voertuig uitstappen. Nadat we ons langs de weg hebben geposteerd komen de telescoop-kijkers tevoorschijn die worden gericht op de aan de andere kant van de rivier gelegen rotswand. Kijkend door die telescoop-kijkers is het daarna de sport om met de gewone verrekijker hetzelfde plekje op te zoeken, want we zien vale gieren op hun nest zitten. Als we na enige tijd wat vaardigheden in het opsporen van die dieren krijgen ontdekken we het ene nest na het ander. Een beproefde methode was een aanvliegende vogel te volgen en te fixeren op zijn landingsplaats. Als je daarna bleef kijken naar hetzelfde punt, ontdekte je snel andere exemplaren. Voor de cracks onder ons was ook een oehoe te zien, maar daarvan waren slechts de oren en later een halve kop te zien, wat zelfs door de telescoop-kijker al moeilijk was. De volgende stop bracht nog een tweetal zwarte ooievaars en een witte en een gewone reiger. De laatste stop was ingeruimd voor een grote hoeveelheid tapas en allerlei soorten drinken. Iedereen is dus wel aan zijn trekken gekomen.
